Հզոր հույզերի ուժը...

Արվեստի գործերը մեզ հաճախ ստիպում են ապրումակցել՝ վերապրել հերոսների հոգեվիճակը եւ հույզերը։ Բացառություն չէ նաեւ թատրոնը։ Այն ստիպում է մեզ հիանալ, զվարճանալ, հուզվել, կարեկցել, մի խոսքով՝ ապրել մեզ անծանոթ, երբեմն անգամ անիրական կերպարների, օրինակ՝ տիկնիկների կյանքով։ Մեր հույզերը, սակայն, որեւէ կերպ ազդեցություն չեն ունենում ցուցադրվող գործողությունների վրա։ Այնտեղ ամեն ինչ նախապես որոշված է։ Ինչ-որ մեկը մեզնից առաջ արդեն կանխորոշել է հերոսների ճակատագիրը՝ թողնելով մեզ միայնակ մեր ապրումների ու մտորումների հետ։

 Վաղուց հայտնի է, որ մարդիկ այնքան էլ լավ չեն հիշում այս կամ այն իրադարձության, ինչ-որ մեկի խոսքի կամ արարքի մանրամասները, սակայն հրաշալի հիշում են այն հույզերը, որ ունեցել են տվյալ պահին։ Հույզերը հզոր են, իսկ դրանք թաքցնելը՝ երբեմն՝ անհնար։ Հույզերն արտահայտել նշանակում է ակամա մասնակցել իրավիճակին։ Մասնակցությունն էլ, իր հերթին, ենթադրում է որոշակի ներդրում՝ որեւէ խոսք կամ գործողություն, որը ստեղծված իրավիճակը կտանի մեկ այլ հանգուցալուծման։

Հետեւելով այս պարզ տրամաբանական ընթացքին՝ եկեք մեր ուսումնազվարճանքի ծրագրերը դարձնենք ավելի փոխներգործուն։ Տա՛նք մեր լսարանին իրենց հույզերն ազատորեն արհատայտելու, իսկ ամենակարեւորը՝ ուսուցողական գործընթացի վրա ազդեցություն ունենալու հնարավորություն։ Օգտագործե՛նք հզոր հույզերի ուժը մեր ուսուցողական ծրագրերի ուղերձները հնարավորինս ազդեցիկ դարձնելու համար։