Սեփականության զգացողությունը՝ որպես ուսուցման կարեւոր բաղադրիչ

Եթե իրականացնում եք ուսուցողական բնույթի ծրագիր եւ կարծում եք, որ Ձեր լսարանի գործը միայն սովորելն է, թերեւս, սխալվում եք։ Դուք վստահաբար ցանկանում եք, որ ուսուցանվողները հետաքրքրությամբ մասնակցեն ձեր ծրագրին եւ խանդավառությամբ յուրացնեն մատուցվող նյութը։ Իսկ մտածե՞լ եք նրանց դարձնել ձեր կողմից մշակված ուսուցողական ծրագրի «համասեփականատերեր»։ Այլ կերպ ասած, ստեղծել միջավայր, ուր ուսուցանվողները կկարողանան մշակել իրենց իսկ ծրագիրը։ 

Բնականաբար, դուք բոլորից լավ եք տիրապետում նյութին (դուք մասնագետ եք եւ դրանում կասկած չկա), բայց այստեղ կարեւորը դա չէ։ Դուք ունեք ավելի կարեւոր խնդիր՝ նյութը հնարավորինս գրավիչ կերպով ձեր լսարանին փոխանցելը։ Հենց այս առիթով էլ հարկ է մտածել ուսուցանվողների շրջանում սեփականության զգացողություն առաջացնելու մասին։ Ինչպե՞ս՝ շատ պարզ, տվե՛ք նրանց ձեր ծրագրին մասնակցելու թեկուզ փոքրիկ հնարավորություն։ Թող նրանք զգան, որ իրենց մասնակցությունը կարեւոր է եւ կարող է ազդեցություն ունենալ ծրագրի ընթացքի վրա։

Կյանքի տարբեր իրավիճակներում մենք երբեմն մեղադրում ենք այլոց (այդ թվում մեր մտերիմներին) այն բացասական արարքների համար, որոնցում մենք որեւէ մասնակցություն չենք ունենցել։ Սակայն, շատ հաճախ միտված ենք ներողամիտ եւ ըմբռնող լինել, եթե տվյալ դրվագում կար նաեւ մեր փոքրիկ մասնակցությունը։ Մասնակցությունը առաջացնում է սեփականության զգացողություն անկախ մեր կամքից։ Իսկ ինչու՞ չկիրառենք այս սկզբունքը նաեւ մեր ուսուցողական ծրագրերում։

Հայաստանում ինտերակտիվ թատրոնի առաջատար «Փոփոխությունների թատրոնը» ավելի քան 10 տարի հաջողությամբ կիրառում է վերոնշյալ սկզբունքը, որպես ուսումնազվարճանքի կարեւոր բաղադրիչ։ Մանրամասները՝ այստեղ։